Zespół Szkół im. Komisji Edukacji Narodowej jest jedną z najstarszych szkół zawodowych w województwie małopolskim. Dzieje tej placówki oświatowej sięgają 1895 r., kiedy to 15 października Rada Gminna w Kalwarii Zebrzydowskiej wystosowała petycję do Wysokiego Wydziału Krajowego we Lwowie w celu uzyskania zezwolenia na założenie w mieście szkoły stolarskiej.

Po udzieleniu zgody przez wyżej wymienioną instancję 16 IX 1897 r. otwarta została w Kalwarii Zebrzydowskiej Krajowa Szkoła Stolarska. Celem jej było kształcenie miejscowych rzemieślników, przygotowanie ich do produkowania mebli artystycznych.

Nową szkołę ulokowano w murowanym budynku przy ulicy Zebrzydowskiej, który został przeznaczony na ten cel przez Radę Gminy Kalwaria Zebrzydowska.

Pierwszym dyrektorem został Władysław Niemczynowski. W roku założenia naukę w szkole rozpoczęło 16 uczniów. Należy dodać, że do szkoły stolarskiej mógł zostać przyjęty taki chłopiec, który ukończył 14 rok życia i posiadał fizyczne uzdolnienia do pracy w warsztacie.

Pierwsze lata działalności tej placówki oświatowej były bardzo trudne. Nabór był słaby, a dyrekcja borykała się z trudnościami lokalowymi. Pomieszczenia szkolne nie były bowiem przystosowane do potrzeb edukacyjnych. Panująca w budynku wilgoć i ciasnota w poszczególnych salach nie tylko nie sprzyjały nauce, ale i nie pozwalały na zainstalowanie maszyn stolarskich. Powyższe fakty sprawiły, że władze oświatowe wszczęły starania o nowy lokal.

Teren pod przyszły budynek szkolny odstąpiło bezpłatnie Towarzystwo Stolarzy w Kalwarii Zebrzydowskiej pod warunkiem, że wszyscy zrzeszeni w nim członkowie będą mogli przez dziesięć lat bezpłatnie korzystać zarówno z maszyn stolarskich, jak i suszarni będących własnością omawianej placówki oświatowej.

W sierpniu 1904 r. oddano do użytku szkoły nowy budynek wraz z halą maszyn. W skład wyposażenia weszły również wszelkie urządzenia techniczne, które zapewniały miejscowemu rzemiosłu dogodne warunki do produkcji nowoczesnych mebli. Ponadto dyrekcja nawiązała kontakt z wiedeńskim przemysłem meblowym, a austriackie Ministerstwo Handlu i Muzeum Sztuki udzieliło szkole zasiłków finansowych oraz dostarczało wzorów mebli.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. zmieniono nazwę tego ośrodka szkoleniowego. Odtąd była to Państwowa Szkoła Stolarska. Dobudowano wtedy również nowe skrzydło do istniejącego budynku, w którym ulokowano warsztaty szkolne, sale wykładowe oraz bursę dla zamiejscowej młodzieży. Przedsięwzięcie to pozwoliło na zwiększenie liczby uczniów do 80 - 90 pobierających naukę w trzyletnim cyklu nauczania. Placówka ta składała się wówczas z czterech wydziałów (szkoły stolarskiej, publicznej dokształcającej szkoły stolarskiej, kursu wieczorowego dla mistrzów i czeladników stolarskich oraz rocznego kursu maszynowej obróbki drewna).

Wybuch II wojny światowej nie przerwał działalności szkoły zawodowej, jedynej na terenie gminy. W owym czasie placówka oświatowa, o której mowa, nie tylko spełniała swą prymarną, dydaktyczną powinność, ale i obejmowała opieką młodych ludzi, chroniąc ich tym samym przed przymusowym wywiezieniem do Rzeszy. Państwowa Szkoła Rzemieślnicza dla Stolarzy w Kalwarii Zebrzydowskiej była akceptowana przez okupanta, który liczył na jej absolwentów jako na doskonałą siłę roboczą dla niemieckich fabryk.

Po zakończeniu okupacji hitlerowskiej kształcono w niej młodzież nie tylko dla potrzeb rzemiosła, ale i dla przemysłu drzewnego. W 1945 r. funkcjonowała pod nazwą Państwowe Męskie Gimnazjum Stolarskie, a w 1950 r. jako Państwowe Liceum Przemysłu Drzewnego I Stopnia. Dwa lata później (1952 r.) stała się szkołą resortową Ministerstwa Przemysłu Drobnego i Rzemiosła jako Zasadnicza Szkoła Drzewna. Od 1957 r. omawiany ośrodek kształcenia zawodowego przeszedł pod patronat Ministerstwa Oświaty jako trzyletnia Zasadnicza Szkoła Zawodowa.

W roku szkolnym 1958/59 zorganizowany został natomiast wydział Zasadniczej Szkoły Zawodowej dla Pracujących, a w 1963 r. miało miejsce otwarcie trzyletniego Technikum Przemysłu Drzewnego dla Pracujących.

Z kolei w 1965 r. utworzono – z myślą o absolwentach szkół podstawowych - pięcioletnie Technikum Przemysłu Drzewnego o specjalności meblarskiej, a w 1971 r. otwarto dla uczniów kończących szkołę zawodową trzyletnie technikum.

Podniesienie omawianej placówki oświatowej do rangi szkoły średniej dało szansę zdolniejszej młodzieży na dalsze kształcenie się. W wyniku tych przeobrażeń zmieniono w 1977 r. jej nazwę na Zespół Szkół Drzewnych.

W 1996 r. uruchomiono z kolei pierwszą klasę Liceum Ekonomicznego o specjalności „rachunkowość i finanse". Wspomniana data wiąże się również z kolejną zmianą nazwy szkoły na Zespół Szkół Zawodowych im. Komisji Edukacji Narodowej.

W 2000 r. powstało natomiast czteroletnie Liceum Techniczne, a młodzież kończąca szkoły zawodowe miała możliwość kontynuowania nauki w technikach dla dorosłych o profilach: drzewnym, skórzanym i odzieżowym.

Od 1 IX 2002 r. omawiany ośrodek kształcenia ponadgimnazjalnego funkcjonuje pod aktualną do dziś nazwą Zespół Szkół im. Komisji Edukacji Narodowej.

W ramach tegoż Zespołu działają od 1 IX 2003 r., obok już istniejących, nowe typy szkół: Liceum Ogólnokształcące, Technikum kształcące w zawodzie technik handlowiec, Uzupełniające Liceum Ogólnokształcące, Technikum Uzupełniające i Szkoła Policealna.

Należy stwierdzić, że placówka oświatowa, o której mowa, w sposób zasadniczy wpływa na rozwój materialny i duchowy środowiska lokalnego. Corocznie mury tej szkoły opuszcza kilkuset absolwentów, którzy, wdzięczni za wykształcenie, utrzymują żywe kontakty z gronem pedagogicznym i niejednokrotnie wspomagają różnorodne poczynania zmierzające do podniesienia jakości pracy dydaktyczno – wychowawczej Zespołu Szkół im. Komisji Edukacji Narodowej.